Alleen Netflix, Videoland en social media hielden mij bezig in de avond. Ik was het achter een scherm zitten zat. Na het luisteren van een podcast, was ik er achter. Ik wil meer boeken lezen. Door deze leesdrang ben ik gestart met het maandelijks lezen van een boek. Deze maand koos ik het boek: De jongens van Nickel.
De flaptekst
“De zestienjarige Elwood Curtis werkt hard, haalt goede cijfers op school en is verzekerd van een plek op het plaatselijke college voor kleurlingen in zijn thuisstad Tallahassee, de hoofdstad van Florida. Het zijn de beginjaren van de burgerrechtenbeweging, en Elwood gaat zijn toekomst vol vertrouwen tegemoet. Totdat hij vanwege een onschuldige vergissing op de Nickel Academy belandt, en zijn dromen wreed verstoord worden. Nickel is een tuchtschool, en Nickel is de hel op aarde. Met name de zwarte jongens worden aan het sadisme van hun witte bewakers uitgeleverd. Misbruik, marteling en corruptie zijn aan de orde van de dag; voor het minste vergrijp worden de jongens ‘naar achteren’ gebracht – vanwaar ze nooit meer terugkomen. In deze gruwelkamer is er voor Elwood één houvast: zijn vriend Turner, die door het leven gehard is en geen enkele ambitie koestert, behalve ontsnappen uit Nickel.“
De leerlessen
Dit boek is één grote leesles.
“Het verhaal draait er om, dat wanneer je je eigen legende leeft het hele universum samen zal spannen om die te laten voortbestaan. “
blabla
Wat vond ik ervan?
Een aangrijpend, waargebeurd verhaal. Een maatschappelijk probleem. Walgelijke daden, het n-woord en een hoop racisme. Het is absoluut geen leuk boek. Het is een boek waarbij je op de feiten wordt gedrukt. De feiten die zijn gebeurd in het verre verleden en wat nog invloed heeft op verdere generaties.
